De mail die wegging naar de verkeerde persoon

Marian

In Perfectionisme Posted September 14, 2018

Zelfkritiek is ook maar een mening

Zo heerlijk vond ik dat, lekker roddelen. Kopje thee erbij en urenlang praten over anderen. Tijdens mijn studententijd kwam vooral mijn nieuwe ‘vriendin’ Inge vaak voor in deze roddelsessies. Hele verhalen had ik over wat ze nu wel niet had gedaan. Wat ze had gezegd en wat ze wel niet dacht. Tot die dag dat het mis ging…

Ik had mijn geroddel en achterklap in een mail geschreven en per ongeluk verstuurd naar… Inge.

Toen ik besefte wat ik zojuist gedaan had, voelde ik de grond onder me wegzakken. Ik voelde me verschrikkelijk en schaamde me kapot. Wat was ik voor een persoon die zich zogenoemd haar vriendin noemde?
Inge was natuurlijk not amused en tussen ons is het nooit meer goed gekomen. Nachten heb ik er niet van kunnen slapen. Ik was bang haar weer tegen te komen en voelde me intens schuldig.

Naast dat ik nu altijd de adressering in mijn mail dubbelcheck heb ik er nog twee lessen uitgehaald die ik graag met je wil delen.

Oordelen, roddelen, overal wat van vinden is gewoon lelijk

Eerder legde ik uit dat oordelen een hele lelijke eigenschap is, vaak voortkomend uit perfectionisme. Waarschijnlijk snap je dit zelf ook wel. Maar in hoeverre kun jij echt zonder oordelen door het leven gaan? Wanneer je veel bezig bent met oordelen ben je eigenlijk niet bezig met jezelf. Je bent (te) veel bezig met de buitenwereld. Wie wat doet, wie wat zegt en wat diegene met hem heeft gedaan (ieuw).
Besef je dat je door zo te oordelen, je het ook zo terug krijgt. Mensen blijven dingen vinden en hoe meer jij energie geeft aan oordelen, hoe banger je wordt voor het oordeel van anderen.
Je hebt de dingen die anderen vinden niet in de hand. (Gelukkig) weten we niet wat anderen achter onze rug om zeggen en ook kunnen we niet weten hoe iemand op ons zal reageren. Het enige wat je hier wel in de hand hebt is jouw eigen reactie. Jij kan kiezen wat je met iets doet, hoe je op iemand reageert én of je er voor kiest om dit later aan iemand door te vertellen en er over roddelt.

Ik ben ook maar een mens

En dan nog die gigantische fout, het mailtje sturen naar Inge die niet voor haar was bedoeld. Ik raakte, naast het gevoel van schaamte, ook in paniek. Ik heb het fout gedaan, hoe kon ik zo dom zijn?! Waarom ben ik zo slordig geweest en haar emailadres gebruikt!
Ik werd meegesleurd in het afstraffen van mezelf. Naast dat ik misselijk was van schaamte, kon ik mezelf compleet de put in praten door de fout die ik had gemaakt. Ik herken nu dat dit een valkuil is waar ik nog steeds wel eens in trap. Maar waarvan ik me ook besef dat als een vriendin dit was overkomen ik juist haar zou willen helpen. Joh dat kan iedereen gebeuren, maak je niet te druk! Waarom is het zo lastig om dat tegen onszelf te zeggen?

Jezelf op het strafbankje

Hou een week lang bij wanneer je jezelf op het strafbankje zet. Heb je een opdracht niet goed gemaakt, heb je te lang geslapen, heb je teveel gedronken of een kebab gegeten terwijl je wilt afvallen? Ben je heel streng naar jezelf? Zet je jezelf op het strafbankje? Herken wanneer je dit doet en probeer eens te denken, vergissen is menselijk. Probeer, als je jezelf betrapt op deze gedachte, te bedenken wat je tegen jouw beste vriendin zou zeggen in zo’n situatie. Zou je haar op het strafbankje zetten?

Hoe haal je jezelf van het strafbankje?

Lastig? Deel je strafbankmomentjes via DM op Instagram en ik help je om er op een andere manier naar te kijken.

P.s. Het artikel over oordelen vanuit perfectionisme kun je hier terugvinden: https://gelukkigestudent.nl/help-ik-ben-een-perfectionist/